Wenn’s zwickt un drückt,
un du weisch net, wo,
un‚‘s überall kribbelt
von de Bei ruff zum Po,
wenn d‘ hasch kei Luscht
un ‘s zieht in de Bruscht,
net arg,
nur e bissl,
bloß so.
Wenn d‘ müd bisch wie dabbich
Un fühlsch dich so labbich,
aifach lendelahm,
hirnblöd,
net froh.
Wenn d‘ uffwachsch wie g’rädert,
weil ‘s Kreuz nimmeh federt,
un dei Hand hängt wie taub an der draa,
wenn de friersch un’s nix nützt,
weil de oigentlich schwitzsch,
un de Daag immer früher fangt aa.
Wenn der irgendwas fehlt
un d‘ net weisch, was dich quält,
un du machsch der Gedanke
– dei Weltbild duht wanke –
über’s Lebe, ganz annerscht, net do.
Kann’s sei uff Verdacht,
dass d‘ vielleicht über Nacht
un aa wirklich net arg un net schlimm,
seit em Jahreswechsel
un eme Honigteeg’schlecksel
– irgendwann zwische morge un heut –
zwische Sternedunkel
un dei’m Teenyg’funkel
so ganz aus Versehe
irgendwo dort im Stehe
stecksch midde in de Midlifekris drin.
(Aus den Buch: „Wemma immer alles sage dät …“)
„…midde in de Midlifekris…“ ? Ha noi…do misst i jo schdoijalt wärre, wann dess „Midlife“ wär…
Dess muss bei mir was annerschts sei !