Wenn isch alt wär, dät isch,
– langsämer wie sunscht,
ganz åfach weiterlewe,
dät mehner uff misch selwer achte,
un des Glick in de Näh suche.

Wenn isch alt wär,
dät isch mei Schulde begleische,
bei manchem å mei Schuld.
Isch dät sårge, wenn ich jemand måg,
un, wenn’s sei muss,  um Verzeihung bitte.

Wenn isch alt wär,
dät isch Ordnung in mei Lewe bringe,
damit isch kån Durchänner hinnerloss,
und all, die an misch gebunne sen,
die Freiheit gäwwe, for die Zeit denooch.

Wenn isch alt wär,
dät isch jedn neje Tåg begrieße,
des Zwitschre vun de Veggel un des Surre vun de Biene,
de Duft vun de Blumme un des Rausche vun de Blätter,
un jeden Bisse, wu mer schmeckt, genieße.

Doch såg, wann bin isch alt?