Unner Gras
Endlich: de Winter isch vorbei.
S’Gras fangt widder an zu sprieße
un deckt alles zu:
Wiese, Hügel un Gräber.
Wie so en unschuldiger grüner Debbich,
unner den mer alles kehre kann,
was besser verschwinde soll:
Müllhalde, Bausünde, Kriegswunde…
Manchmol wünsch ich mir so en Grasdebbich
für mei Seel.
Oiner, der Ecke un Kante verwachse lasst un
sich üwwer alles legt, was’d gern vergesse tätsch.
Awwer vermutlich käm dann
von irgendwo e Rindviech her
un hätt ratzfatz
des schöne Seelegras scho g’fresse!
Du, warum fallt ma jetzt do „Grasdackel“ ei? Des isch allerdings schwäbisch, aber egal! Isch nadierlich net uff Dich bezoge. – Doch, so e Seelegras isch e gude Idee. So was könnt vermutlich jeder brauche.
E guds un scheens Bild isch dess, Irmtraud…
Geschdern, vor’em endlich oagsagte Regewedder un noch vor’em Fußballschbiel hot mein Mann noch gschwind dess Gras im Vorgaarde gedüngt… Was wär Seeledünger (?) froog i me grad…
Un wann i „Kriegswunde“ les, dann denk i audomadisch beim ledschde Versl am End vum erschde Satz an e „a“ , waisch warum ?