Schmetterlingsreige
so zart un so leicht
so flattrich
zu zweit
in Weiß oder Braun.
Flügelschlagwirbel
vor uns, vor mir
so zittrich, so glatt
fascht wie e Blatt
vo ‘me Baum.
So schwebend
auf, ab
wie vom Windhauch
am Grashalm
ins Himmelblau satt.
Heuduft
steigt uff
in d‘ Nasflügel nuff
mischt sich mit Holz oder was
ganz stark
intensiv
heiß hoch
un ganz arg
riecht’s nach Wieseblum, Gras
in de Luft.
Rechts oder links?
Wo solle ma hin?
Wollt ihr’s uns zeige?
Irgendwo zwitschert’s
un ’s summt.
Gugg, do blitzt’s uff in Orange
un in Blau
do, midde am Weg!
Hey, gugg doch, do au!
Ich seh’s ganz genau
’s isch en „Bläuling“
un en „Admiral“ uff em Steg!
Schmetterlingsreige
ewig’s Fangerlesspiel
e Auf un e Ab
voll Luscht in de Sonn.
Un noch oiner in Gelb,
so en Farbtupfer, gell
der macht bunt uns’re Welt
voller Wonn.
Schmetterlingsreige
un vor uns die Weite.
Komm, lass uns verweile
uff sellerem Bänkle e bissel!
D‘ Leichtigkeit spüre mit allene Sinn. –
Lass se flattere, d‘ Falter
do kannsch net mithalte
weil vor uns uff em Gipfel
do geht’s steil nach unne
un somit aa nirgends meh hin.
So scheene Werder hosch dodrin uffleewe glosst, Petra : „Fügelschlagwirbel, Schmetterlingsreige,Fangerlesspiel…“ un
Noi, mithalde kenne mer do net bei demm Gefladder, awwer vielleicht ebbes vun de Leichtichkeit abgugge, wu mer doch sunscht em Flügelschlag vun de Zeit (in der mer leewe) gfange sin…(?)
Also vor allem die erscht Schdrohf, die fing ich ganz, ganz toll. Wie doh jeder Vers des Schbiel fun de Schmedderling mohld gans genou kann ich mir des fohrschdelle. Dankscheen.
So schee poetisch, liebe Petra!