Irgendwann letscht Johr im Advent
bekam ich so e Schachtel g’schenkt.
Sie war recht klei un eckig halt,
obbe bedruckt un net bemalt,
do siehsch ganz deutlich, heieiei,
e Flugzeugaasicht von Shanghai.
Am Bode war so e Feuerzeiche,
rot umrandet, des soll reiche,
um jedem, wo net lese kann,
zu sage: Des sich g’fährlich, Mann!
Zwei Zahle sin druff, klei un groß,
jetzt überlegsch: Für wen denn bloß?
Da rutscht dei Finger an die Seite:
Rauh un gepunktet sin se beide.
Ich schüttel se un mach se uff:
Do isch nix drin, was für en Bluff!
Bis ma ganz plötzlich dann werd klar:
Die eine Zahl, die isch des Jahr
un dass die Schachtel wohl sehr rar
un aus de Verziger noch war!
Do druff hie kriegt die – ratzfatz –
im Regal en Ehreplatz.
Die Zeit vergeht, des Ding liggt rum,
bis mei Mann emol ganz stumm
un schneller als i gucke kann
beim Uffräume grad nebedran
die Schachtel nimmt un schmeißt des Ding
voll nei ins offene Kamin.
Des zischt un gibt e Stichflamm dort –
ich schrei noch, aber ‘s isch scho fort;
vielleicht hat er, so denk i glei,
jo aus Versehn e Streichholz nei?
Aber egal, ob mit, ob ohne,
des interessiert doch net die Bohne,
weil die Moral der G’schicht isch doch:
Au alde Schachtle brenne noch!
Hallo Petra,
eifach Klasse, du wirsch immer besser !