22. April 2025

’s Dichterbänkle em Diefgschdad

Roland Bruchmann

Kommentare

De Lammbuggl nunner, 
üwer de weiß‘ Grawe ens Diefgschdad,
fascht am Damm hinne
hat‘s e kloines grasiches Büggele.
’s hebt sich bloß knapp üwer sei Umgewung,
frisch zaggerde Ägger, wo de letschde Schdurm noch
Äschdlen un Zweig druf ligge glasst hat,
Brochland, Baamrooie am Gräwele entlang.
Uf dem Büggele e leicht verwidderds
hölzernes Bänkle.
Drei vom Wind  schiefgedrüggde Birke newedra
lasse ihre Zweig en de Frühingsluft schaugle.
Mer fühlt sich e bissle wie en de Lüneburger Heide,
a wegger denne drei große Waggerschdoi,
Findling aus’em Rhei’grawe,
wo mer zum A’denke an d‘ Flurberoinichung
dort ufgricht hat.
Wenn do noch d‘ Sonn scheint
isch des e richdiches Dichterbänkle.
Die Gedanke un Idee‘ komme wie von selwer.
Un wann d‘ nix zum Schreiwe debei hasch,
verschwinde se a so widder.
Dann ischs nix midem Dichte.
Un ich wär doch so gern Dichter.
Awer wenn ich’s scho net sei kann,
dann wär’s gut, wenn’s wenichschdens
der Abfalloimer wär,
wo newer dem Bänkle schdeht.

0 Kommentare