D Muetter isch putzmunter un bacht ei Kueche am ander. Wenn si emol nimmi isch, kriegt si ufs Grab statts e eckiger Stein e gmeißelter Hefekranz. E runder muess es sin, unni Anfang un End, will sich der Kreis vun de Bäckeri, Bieri un Schnaigeri drno gschlosse het. E verschlungener muess es sin, wo de Teig wulschtig nuff- un nabgeht, sich inenander niiverschlupft wie manchsmol im Läwe vun de Muetter alles drunter un driwwer gange isch.
An ere greesere Stell kann der Kranz us Stein eweng verdätscht sin, vergroote, nit ufgange. S lauft nit alles rund im Läwe vun de Muetter. S het ere trotzdem nie de Appetit verdorbe, un si schniidet Schiib fir Schiib rab, au wenn statt Rosine emol räsi Sache kumme.
Bis zum End bacht si un bisst si sich durch. De Hefekranz isch de Muetter ihr Läwe.
Manchsmol isch’s schun eigeardich, dass so Döchder wie mer zwai , wu schun e ganzes Schdigg vun’anner entfernt
wohne, Theme uffgreife, wu net grad in de Luft ligge, awwer irgendwie oim zu dengge gewwe als Dochder… so wie de Zammehang vun unsere Mudder odder Mamme un derre ehrn schdarge Bezug zum Hefedaijg…
I hab mol vor viele Johr a e Gedicht genau do driwwer gschriwwe, dess hot g’haiße:
Vum Uffgeh‘ un Groode (un hot de folgende Wortlaut ghat ):
’s gibt wirklich nimmeh so viel
wu’ere eileichde ded
en dere Weld um si rum
a kaum noch ebbes
wu ehre Au(j)e zum Leichde bringt
ebbes wu si so drifft innedrin
dass de negschd Dag a noch
en onnere wärre kennd
Was wu oifach gut isch…
En ehre Au(j)e
groot‘ heitzudag sowieso
kaum noch ebbes
Bis uff…
Biss uff ehr’n Hefedajig …
Der dud halt allemol noch
schee uffgeh un groode
Un den mecht si deswee(j)e viel
un oft
un immer widder…