ôndemm rum isch (Melencolia I)
schbôôd schu dr Summer wu
heid selle Libelle smaragdgriine Schdrich
middags durch d’ledschd groß blaau schdehend Hitz
iwwer’s Dach in dr Hof reischwirred
uff Padrulje um’es rumjaan in große Bege
im Auguschdeng gnischdern un flimmern
silwrigs Liichd uff dr Fläddig Blitzle dard
wu dr Summer si uffleest herbschdwärts
im Nußbôômlaab im griifingrige Gwelb iwwer’es
s’eerschd Gääl schu ze sei schôaint
bisch geblend
blinzlsch äwäng
bfäddsch d’Aaue zômme
bliibsch gônz dôô im’e Weldraum
wu a alle alde Bilder meh un meh
verschwimmed un -gehn neizuus
d’Jôhr lôngsôm inônger iwwer
in ôains in ôaim in wemm
jetz schu vrgesse
endsinnsch di
ôn nix meh
wer mr
môl war
wônn
werd
gwää sei
Em Dürer sein Kupferschdich im Hinnerkopf war de erschd Satz, wu sich in’mer gmeldt hot
noch’m Lese vun Dei’m Gedicht:
“ …un d’Zeit hot sich grad uffg’leest … “
…’s sin als schun bsunnere Auguscht-Momendlen !