Muße, was isch des?
Was soll des sei?
So Pampelmuse
oder Apfelmus?
Heieiei!
Pflaumemus?
Mus oo Schoklad
uff Französisch?
Ha nai!
Orgas-Muus?
Hä?
Net bleed werre jetz!
Beschaulichkeit –
Iiihh!
G’mütlichkeit –
scho!
Aber so richdich wie früh’r –
oh, geh ma fort,
aus wellem Jahrhunnert
hasch en des Wort?!
Muße
isch Ruh
un Zeit ohne Druck.
Löcher in d‘ Luft starre.
Nix mache,
nix denke.
Aifach gar nix!
Kapiert?
Nee.
Wer kann des heit noch,
froog i mi do.
Bei Ablenkung pur
konschtant rund um d‘ Uhr,
vom Smartfon.
zum Fernseh,
Bluetooth uff de Ohre.
Facebook, PC,
d‘ Geduld längscht verlore!
Was geht?
Was isch?
Hab i was verbaßt?
„Bling!“ macht des Ding,
e neie Nachricht,
geh hin!
Timing un shining,
präsent sei beim Podcast,
streaming un beaming,
homing in Wyoming,
zooming un rooming,
Fitneß bis Puls rast.
TikTok,
tick-tack,
gugge im Sekundetakt
Inschtagram,
Likes dran,
zack, zack,
Gruscht un Kram,
Filmle un Bildlen,
Short Reels mit High Heels,
hopp-stopp-
Halt!
Mach widder z’rück!
I komm nimmeh mit!
Do werrsch grad zum Depp
uff dere App! –
Z‘schnell alles, gell?
Was, schaffe sollsch aa noch?
Des un sell?
Wann, wo?
Bisch doch alleweil b’schäftigt,
aa so.
Du lebsch intensiv,
aber net kreativ.
Un an eme scheene Daag
fliegt Da alles um d‘ Ohre.
Un Du
drehsch Di voll
bloß noch im Kreis.
Zipfelsinnig,
hibbelich –
ibberzwerch,
ausg’lutscht –
wer weiß?
Du hasch se verlore,
Dei Muse
zum Schmuse oder was au immer,
sie küßt Di nimmeh,
isch auf un davoo.
Warum?
Sag bloß!
So flüchtig, so hell,
kei Eifäll meh.
Kei G’fühl aus de Seel,
so leer do drin!
Du trettsch uff de Stell.
Irigendwie orginell,
des warsch doch mol Du!
Des kann doch net sei,
nie un nimmer!
Do stehsch, do guggsch,
Dei alt’s Ich – wo isch’s hin?
Irgendwie isch was futsch,
un Du – hasch koin Schimmer.


Ja, Petra, hosch recht…ma merkt ebbes , denkt awwer „nie un nimmer “
„Irgendwie isch was futsch
un Du – hosch koin Schimmer“
wu ???
Sunscht kennd ma was mache droa !