’s gibbd joh dahdsächlich Litt, wann die Mundart-Gedicht schrïèwe, die ìwwerseddse die dann glich gans odder dählwies öh noch uff hohchdittsch.

Also ich fìng des nìdd guèd.
Ich fìng, des sinn rìchdichi Schbahßbrämse.

De Örneschd Hemmingwäij fingd des ö nìdd guèd.
Obwohl, genöu g’nùmme  hedders nìdd guèd gfunge, also, beforrer sich mìdd sinnere Schrohdflìnd sinni Debbressiohne wägg gschosse hedd. Denohch wahrs’m wahrschinns egahl.

Awwer fer alli, wù des „wieso“ un „werùm“ jedds lïèwa uff hohchdittsch lähse welle, also wieso de Hemmingwäij ùn ich do d’sälb Mähnung han – also jedds nìdd ìwwer die Behandlung fùn Debressiohne, awwer ìwwers Nìddìwwerseddse fùn Mundart-Gedicht – hawwich des als Ùffsadds inngereicht bi de  „Deutsche Haiku Gesellschaft“.

Un die han minner Ùffsadds dann abgedruggd in ihrem Gedichtbläddl, im Sùmmergras Nùmmer Hùndertähnefierzich, nähwe noch gans fill andere Sache und gans fill Haiguh naddierlich öh.
Un will des Sùmmergras öh gelähse wùrd fùn Lidd, wo anderi Dialeggd babble, odder sogar an de Dohnau wohne, oddder in de Schwitzer Albe, odder gahr kenn Dialeggd lähse kenne, deshalb isch der Ùffsadds nadierlich ùff Hochdittsch.

Awwer wann dich des droddsdemm ìndressierd, ùn du usser dinnem ejjene Dialeggd öh noch Hohchdittsch lähse kannsch, fill Schbass debih.