27. Dezember 2020

Mer

Otto Arnold

Kommentare

Mer sott mannichsmol iwwerlege,
wenn Mer mol die Schbroch will pflege,
dass Mer, wemmers recht bedrachd,
aigentlich jo garnix machd.

Weil, wer isch der Mer?
Isch der werkle irgedwer?
Mer sotte des mol iwwerdenke,
wem mir do Verdraue schengge.

Mer derf ebbes un Mer derfs a nit,
Mer macht was ohne oder a mit.
Mer sott halt net sei Fraa verschlage,
un Hundedreck soll Mer hoimzus draage.

Mer derf sich net mit Alkehol fille,
un Mer muss a net nachts de Ort vollbrille.
Middem Nochber miest Mer sich vertrage,
Mer sott a net sei Viecher schlage.

Außer dene kloine Sache
muss Mer a no grehsers mache.
Wähle gehe derf Mer a,
do hengt nohrd die Zukunfd dra.

Jetz sähnder, was Mer alles duhd.
Mer machts schlecht oder Mer machts gud,
Haupdsach, Mer hod was vollbrachd.
Wenns schief geht, hads de Anner gmachd.

De Mer hot noch en digge Vedder.
Mier haist der bleede Dunerwedder.
Viel mehner un grehser als de Mer
macht de Mier sunschd was ehnliches her.

Wenn Leit, die wo Throne,
un a sunschd hechere Persone,
was vun sich gewe fer des Volk,
dann schwäzese wie aus re Wolk.

Jetzt kummt de Mier, der fette.
Der soll jetz die Lage redde.
Mier misse alle zammehalde,
Mier misse gud des Geld verwalde.

Mier sodde all die Bäuch abschbecke,
Mier miesde alle wenicher schlegge.
Mier kennde a am Abgas schbare
un hald wenicher audofahre.

Mier sodde Gender-schdernle nemme
oder a die „Innen“ trenne.
Mier missde fer die Flichdling sorge,
Mier  sodde Geld de Benker borge.

Polidiger solle Mier reschbekdiere,
a wenn se en Haufe Ufug kreiere.
Mier misse Suberreiche dulde,
un die kloine Leit hen dann die Schulde.

Der Mier isch, wemmers recht bedenkt,
en Niemand, der noch vorne drängt,
der sagt, was Mier alls mache misse,
un schaffds dann, sich davun zu pisse.

Des Ganze sin rhetorische Gsetze:
schdadd Mer muss ich des ICH eisetze.
Wenn des ICH in dem Satz awwer schdehrt,
dann isch der ganze Satz nix meh wert.

Ich denk, es wär noch net zu schbäd,
wenn jeder Redner sich dro halde dähd.
Uf die Art kennt er, mecht e wedde,
mich vor manchem Uhsinn redde.

OA1220

 

0 Kommentare