31. August 2020

Gwidderpaus

Wolfgang Mueller

Kommentare

Bei eme Gwidder – des lernt ma jo scho als Kinn –
isch’s net ugfährlich im Freie, un ma sott ganz gschwinn
rum – un numgugge noch eme Dach iwwerm Kopf.
Wemma Glick hot, steht do, wu ma grad schafft, en Schopf.

De ganz Morge hot`s ausgseh nooch eme Gwidderrege.
Durch die dunkle Wolke spiggelt bloß ab un zu en Fetze Blau.
Em Gottlob sei Pfohlhoob un sellere Frau ihre Hau
sen oiträchtig  newwerenanner vor sellem Wengerthüttle glege.

Des hen se vorsichtshalwer als Unnerschlupf gnomme.
S’wär nämlich eh ball Zeit zum Veschbere gwä.
Ob ma hinnerher nochemol nauskann, des werd ma jo dann seh –
Awwer des Uwetter wollt un wollt oifach net komme.

S’hot weder gregent, noch ghagelt, noch donnert, noch blitzt.
Schließlich hot sich des Gwidder Richtung Remchinge verzoge.
Annerthalb Stunn lang nix gschafft – un anneweg gschwitzt!
Wie des sei kann? Do mießeder die zwai selwer froge…

0 Kommentare