23. August 2020

Gastbeitrag von Pia Oberacker-Pilick: Unserer Mudder ihr Schneggeposchd

Thomas Heitlinger

Kommentare

Gastbeitrag von Pia Oberacker-Pilick: Unserer Mudder ihr Schneggeposchd

Unser Mudder hoggd gern owwe uffem Drebbeabsadz. Do isch se irgendwie drauße awwer doch noch faschd im Haus, do kann se gugge, ohne dass mer se sehd. Im Greiz un iwwerm Kopf had se do so e undurchsichdigs Blaschdigwellblech, un unne riwwer waxd e hohe Hegg. Do kann se driwwerschbiggle, wenn se sich schdreggd, awwer wenn ebber vorbeikommd, wo se ned sehe will, dann zieht se s’Gnigg ei un isch oifach ned do.
Vier Schdufe had die Drebb aus rodem Bedongsandschdoi, owwe isch en viereggicher Bladz von vielleichd oim Gwadradmeder, schee mid grauem Debbichbode ausglegd, damid mer koi kalde Füß kriegd, un mid erem graugschdrichene Gländer. Des Gländer isch bragdisch mid seine dobbelde Eiseschdange, wo mer alles neiglemme kann, was ma so brauchd: En Budzlumbe un en Handfeger (falls ebber Dregg ruffbringd), en Doodschläger (falls amol nachds ebbes los isch) un en Muggebadscher wege de Schnooge.
Des isch also unserer Mudder ihr Lieblingsbladz im Sommer. Sie nemmd sich e Buch odder e paar Illuschdrierde un lesd was. Wenn se ihr Hörgräd drinhad, hörd se d’ Hühner gaggere un de Goggler schreie un vielleichd sogar d’Nachdigall hinnerm Vogelpark schlage, awwer moischdens had se koi Luschd uff Zuhorche, deswege nemmd se sich ihr schnurloses Telefon mid naus un rufd ebber aa un schwedzd dann die moischde Zeid selwer.
Unser Mudder isch in Mannem uffgwaxe, als bessere Bürgerstochter, awwer dann had se unsern Vadder, e Lilsemer Baurebiewl, gheierd un isch uffs Land nach Blangeloch verschlage worre. Früher, wo se noch den große Gaade ghabd hawwe, mid Obschdboim un Erdbeere un erem Haufe Erwed, un wo mir vier Kinner noch rumgschbrunge sin, had ma se manchmol sage höre: „Des hab isch an der Wieg nit gsunge kriecht, dass isch emol so schaffe muss! Isch komm doch aus der Schdadt!“
Deswege had unser Vadder sei Fraa aa mid allene Segnunge des Fordschridz verwöhnd, sobald mer se sich had leischde könne: E Audo – e weißes Lloydle, so en goldicher runder Leukoblaschdbomber. E Waschmaschin – die „Rondo Lilly“, ned viel größer wie en Babierkorb. E Schdereo-Aalag – Marschmusik, Peter Alexander und die singende Schwarzwaldfamilie Seitz… En Fernseher – „Der goldene Schuss“, „Was bin ich?“ und „Wünsch dir was“…
Jedenfalls isch unser Mudder eigendlich ned grad e Naturkind. Kammer ned sage. Deswege had de Vadder, wo er mer neulich verzehld had, dass er e Ringelnadder im Hof gsehe had, gmoind: „Awwer sag deinerer Mudder nix davo, schonschd isch erer d’Freud an ihrm Drebbeblädzle verdorwe. Die hoggd mer dann nemmeh do naus, wenn se woiß, dasszdord Schlange gebd!“
Un deswege, weil se hald gnadelos Mugge badschd un Giftschdreife uffd Fenschderbank babbd, weil se schdadd Schdräuß oder Blumetöpf liewer Schdoff- un Blaschdigblume rumschdehe had und liewer ihrm André Rieu als erer Nachdigall zuhorchd, deswege gehd mer des mid ihrer Schneggeposchd so ans Herz:
„Gugg emol,“ sagd se, wo mer mol widder e Bsüchle bei ene gmachd hawwe un grad hoimgehe wolle, un zoigd uff die verdroggnede Schleimschbure uff de Schdaffel: „Des is e Bodschafd vun meinerer Schnegg! Jede Nachd kommd mei Schneggl un schreibd mer was uffd Drebb. Wenn isch bloß wüssd, was se mer damid sage will! Un wie se sisch do aaschdrenge muss, die hohe Schdufe nuff, un nirgends was zum Fresse! Jede Nachd, un morgens is se widder weg – was mänsch, ob des so e große rode Naggdschnegg is? Die Hühner fresse so was nit, gell? Des wär mer arg, wo se mer doch jede Nachd so e geheimnisvolles Briefl schreibd, mid silwerne Buchschdawe!“

POB

0 Kommentare