12. Dezember 2020

E Bubbewieg in Hussergelb

Irmtraud Bernert

Kommentare

E Bubbewieg  in Hussergelb

S’muss Weihnachte 57 oder 58 g’wese sei- i war grad so un’gfähr 5 Johr alt.
De Leut isch’s widder besser gange – awwer s’deutsche Wirtschaftswunner hat noch e bissle uff sich warte lasse. Mir Kinner sin domols noch net g’rad so in Spielsache g’schwomme – mer hat sich scho deshalb arg uff Weihnachte g’freut.
I konnt’s kaum abwarte un heb mei Oma g’frogt, was mir wohl des Chrischkind bringt. Un die hat mir ins Ohr g’flüschtert: „E silwerigs Nixle mit eme Deckele druff – un e goldenes Wart e Weile!“ Jetzt heb i’s awwer g’wusst!
Heut isch mir klar, dass des in etwa hat heiße solle: „Wer ungeduldig isch, kriegt nix – awwer s’Abwartekönne wird belohnt.“

I hebs domols net verstanne. Mir isch nur des Wörtle „Nixle“ im Ohr gebliebe. Un dass damit koi Nixe aus’m Märchen g’moint war, sondern dass des eher von dem Wort „nichts“ herkommt – des heb sogar i kloine Grodd kapiert.
Autsch, des sieht mau aus diesjohr, hawwe mer denkt, un mei Erwartunge runnerg’schraubt.
Mei Weihnachtsvorfreud hat also en gewaltige Dämpfer abkriegt!

Heilig Owend isch komme un mittags hat sogar mei weihnachtshektische Mama g’merkt, dass ebbes net stimmt. „ Kinn, du bisch mer so still, du wersch doch net de Pfipfes ausbrüte!“, hat se g’meint un mei Stirn befühlt. I heb nix von meine Befürchtunge verrote.

Owends war’s dann scho schee: de Baam hat g’funkelt, s’ware au Päcklen zum Auspacke do – d’Mama hat mer en scheene Pullover g’schtrickt g’habt und irgend e Spielzeug hat’s sicher au gewwe. Awwer s’war halt nix dabei, was Kinnerauge so wirklich zum Leuchte bringe kann.

Drauße hat’s de ganze Tag g’schneit g’habt un d’Stroße sin an so eme Tag net g’räumt worre. S’hat eigentlich niemand mee mit de Verwandschaft aus Hochstette g’rechnet.
Um halwer Neune isch uff oimol e Gepolter drauße vor de Haustür los’gange – jemand hat sich de Schnee von de Stiefel geklopft. Un dann isch d’Zimmertür uffg’floge un mit eme Schwall eisiger Winterluft sin se reikomme: die Oma , mei Tante un de Onkel Paul.

Un wie i g’sehe hab, was der uff seine Händ getrage hat, do hat mei Herz en Hopfer bis zur Zimmerdeck g’macht: e Bubbewieg- un was für e wunnerscheene! Zartgelb- im orignal Husser Glanzlack.
Do dezu muss mer wisse, dass mein Onkel bei de Firma Husser in Hochstette g’schafft hat. Die hen Küchemöbel herg’stellt. Domols ware die Schwedeküche grad modern – mit de allererschte Hängeschränk – un alle in Glanzlack in de Farbe zartgelb, hellblau un lachsrosa. Jede junge Fraa in de Nachbardörfer hat nur oin Wunsch g’habt: e Husserküch!  Des war fascht scho e Statussymbol.

Mei Bubbewieg war perfekt g’schreinert mit herzförmige Kopf- un Fußteile – s’Herz naddierlich unne ohne en Spitze, sonscht hätt mer jo net schaukle könne – un sie war so profimäßig lackiert wie en Kücheschank. B’stimmt hat se de Onkel beim Husser gezimmert –  ob heimlich oder mit’m Sege von seim Chef – wen intressiert’s noch?

En Himmel hat se g’habt aus eme duftige Stoff mit Streublümle druff un kloine Kisselen sin drin g’lege- do hat sich die Tante verkünschtelt g’habt.

Irmtraud Bernert
Sie war fascht e bissle zu kloi für mei Schildkröt- Baby – s’hat sich immer e bissle de Kopf am Kopfend a’gschtoße – awwer so was muss en Bubbekopf aushalte könne!
Mei Glück war perfekt, wie i au noch die Päckle von de Oma ausgepackt hab: lauter selwerg’strickte Anziehsache für mei Baby: Mützle, Jäckle, kloine Handschuh un Söckele – un alle hen se gebasst, wie maßg’schneidert.
Oi ums annermol hawwe g’rufe.“ Ja, wie hat denn des Chrischkind wisse könne, was für e Kloidergröß mei Bubb hat?“

Die Mama un die Oma hen en wissende Blick getauscht un g’schmunzelt – g’sagt hen se nix.
I glaub, an sellem Heiligowend war i s’glücklichschte Mädle in de g’samt owwere Hardt – un mit Sicherheit s’oinzigschte mit ere Bubbewieg in Hussergelb.

Inzwische sin viele Weihnachte vergange. Sie ware alle schee- un sin’s au heut noch.
Awwer so e unbändige Freud, wie ich se domols g’schpürt hab – die war einzigartig. Die trägt mer e Lewelang  in sich – ganz tief inne drin.

So alt kann’sch gar net werre, als dass mer so e Freud vergesse dät.

0 Kommentare