De Wind isch nit nur e Wettersach. De Wind isch als Kind e Kamerad, mit dem mer Fangis spiile kann. Eins, zwei, drei, ich kumm! Wo bisch, wo? Alles so still? Pfiff doch mol. Nix z heere, nix z gspiire, nix z schmecke, woher de Wind kummt. Bloos mer doch in de Schueh. Wenn de dich nit riehrsch, wenn de dich im Eck verdrucksch, kann ich dich jo nie finde. Unsichtbarer Kobold, usbuffter, verreckter. Des isch ungliichlig: Maidli ufem Bode gege Wind in de Luft. Jetzt spiil halt mit!
Do langt er eim ins Gsicht, zupfelt an de Hoor. Ich drill mi um, lueg, wie er mir mit de Keschtebaumbletter hinterherwinkt. Do isch es widder still. Kei bissli Gägserei, kei noch so kleins Zeiche meh? Ich bliib uf de Pirsch, nooch dem nixige Ebbs, nooch dem ebbsige Nix. Wo bisch, wo?
Do knallsch du d Hustiir im feschte Zug. Bisch jetzt do drinne, bliibsch fir immer miner wilde beschte Freund un ich bin nie meh ellein? Achtung, ich kumm jetzt ins Hus! D Muetter rieft: „Mit wem schwätzsch denn d ganz Zit? Mit em Heilige Geischt?“
Pffff. Do isch si drusse, d Luft us minem Spiil.
Bisch schun e richdigs Windkind gwest un hosch schun a mi’m Heilige Geischt schwätze därfe, bloß hedd Dei Mudder
Di domit net fobbe solle…Dein aigne Kommendar-Satz dodezu isch wunneschee !