14. November 2021

De Pfipfes

Irmtraud Bernert

Kommentare

De Pfipfes

S’isch mol widder soweit – sie sen im A’griffsflug! D’Erkältungsvire nämlich. De Sommer üwwer hen se de Burgfriede g’halte – awwer jetzt sen se nimmee zu bremse! Un mit de erschte Attack’ hen se glei mich verwischt. Ich bin heut morge uffg’wacht un heb me nimmee alloi in meinere Haut g’fühlt: in meine Bronchie hat sich e ganze Ameisekolonie Wettrenne g’liefert.

Autsch, des wird en Pfipfes – un zwar en rechte! Oiner von de bronchial ernschtere Sort. Des dauert länger!

Ich heb glei im Theater a’grufe un versucht, mei Abo- Kart für de Samstag umzutausche. So kann mer doch net ins Theater gehe! Mer hat doch schließlich au e Verantwortung für sei Mitmensche! Die Dame in de Leitung war oine von de Unerbittliche. Des müsst ich doch wisse, dass sowas net geht, hat se g’moint. Scho grad net so kurz vor knapp. Sie hat sich von meim ganze G’huscht und G’schnief koi bissle beeidrucke lasse. Erscht wo ich in eme verzweifelte letschte Versuch zu bedenke gewwe hab, dass so e Virelascht im Theater doch au für die Sänger uff de Bühn e Risiko sei – do isch se ei’geknickt!  Mer könnt jo emol e Ausnahm mache, hat se gönnerhaft g’moint. I heb me mit letschter Kraft noch bedankt un bin dann erschöpft uff’s Schesslong g’sunke, um mich meim Elend hi’zugewwe.

In so Momente kann’sch de mit üwwer 60 noch nach deinere Mudder sehne – un wie des früher war, wenn mer als Kinn de Pfipfes kriegt hat. Bei uns dahoim isch des immer in 3 Phase abg’laufe: wenn von uns oiner krank worre isch, dann war d’Mama immer erscht mol erzürnt. Wie wenn unser Kranket für sie e persönliche Kränkung g’wese wär. Do hat se erscht emol rumgezetert un g’wettert: „Ja, kriegsch denn du jetzt scho widder de Pfipfes?! Ha, des gebt’s doch net !!! Hasch widder koi Unnerhemd ag’habt?

In de zweite Phase hat se de dann ins Bett gepackt un mit Häfe voll Tee, em Fiewerthermometer un mit Halswickel traktiert. Un dann endlich isch die dritte Phase komme. Des war die schönscht! Do hat se nämlich e schlecht’s G’wisse kriegt, weil se so barsch g’wese war. Un dann isch mer nach Strich un Fade verwöhnt worre. Do isch se zur Nochbere g’sprunge un hat Mickymaus- Heftlen ausg’liehe. Die hat mer bei uns im Haus sonscht nie lese dürfe. Odder sie hat beim Kappebeck Milchwecklen g’holt un se in Lindeskaffee ei’gebrockelt  – in eme große Suppedeller. Oh war des gut! Sofern mer net de Steckschnupfe g’habt hat – weil in dem Fall hat eh alles wie Babbedeggl g’schmeckt.

Nach drei Dääg durft mer dann uff’s Sofa umziehe un proportional zu de Symptombesserung isch’s Verwöhnprogramm widder runnerg’fahre worre. Un trotzdem hat des zu de geborgenschte Momente im Lewe g’hört: de Pfipfes mit de Mama als Lazarettchefin!

Un heut? Do koch’sch dein Tee am beschte selwer! Weil Ehemänner bringe entwedder die falsch Sort, odder er hat zu lang gezoge, odder s’isch e Wasserschnall.Un wenn’d zum Dokter geh’sch, wersch g’frogt: „Soll’s schnell gehen? Dann geb ich ihnen ein Antibiotikum.“Zum G’sundwerre hat heutzudaag scheint’s koiner mee Zeit!

Ich heb se mir g’nomme un zwoi Woche druff sitz ich endlich im Theater. D’ Ouvertüre fangt a un ich lehn mich erwartungsvoll in meim Sessel zurück. Awwer noch bevor do vorne de Vorhang uffgeht, geht newwer mir s’Handdäschle uff. Unner endlosem Geknischter wird e Tempo rausgezowwelt – un scho geht des G’schniefe los. Bei jedem Paukeschlag folgt  en unnerdrückter Niesser – un jedesmol, wenn de Chor laut singt wird noch en Huschter druffg’setzt – fascht scho im Takt! In eme kurze A’flug von Panik halt ich d’Luft a. Awwer dann schnauf e se widder aus un ergeb ich mich in mei Schicksal: sie fliege halt widder, d’Vire . Do kann’sch nix mache!

G’schriwwe 2019 – noch bevor                                                                                                                                                                                             de Corona- Virus mit von de Partie war!

 

0 Kommentare