D‘ Verwandtschafts-Misère
Die schönschte Zeit vom Jahr duhn mir
Doch uff=em Land verbringe,
Wo mer d’r Frühling komme sieht,
Un wo die Knoschpe schpringe.
Herrgott! Isch deß so wunderschön,
Wann d‘ Wälder grün duhn werre
U d‘ Sänger von der Sängerreis‘
In d‘ Heimat wiederkehre,
Wann uff die Wiese tausendfach
Die Blume ei’m ergötze
Un d‘ Tanne an ihr dunkels Grün
Die helle Schpitze setze,
Wann d‘ Lerch der Sonn‘ ihr Schtändle bringt
Un d‘ Nachtigalle schlage,
Wann d‘ Schmetterling die Blume s‘ erscht=
=mol gute Morge sage.
Nadierlich, dann erwacht a d‘ Luscht
Im Dunschtkreis bei die Schdädter;
In die Natur naus z‘ geh’n, deß isch
Ganz zweifellos viel netter
Als wie in so ‘re dumpfe Schdadt
–Ich kann’s=ne net verdenke–
Mir freue uns aufrichtich, wann
Die Freind dann an uns denke
Un henn deßhalb s‘ Kaffeeservies
Verlängert uff zwölf Tasse.
Mitunter awer kommt’s als vor,
Daß d‘ B’such net z’samme basse.
In so=me Dichterheim, do duhn
Halt alle Schtänd verkehre,
Mir sinn jo jedem dankbar, wo
Uns mit sei’m B‘such duht ehre.
Doch henn mir neulich B’such g’hatt von=
=re Gräfin, von=re nette,
Un s‘ Unglück will, daß an dem Dag
Der Neffe kommt von Brette.
Dem schtehn sei‘ Ohre weg vom Kopf
Wie d‘ Henkel an die Tasse,
Mich g’lischts als förmlich, Druckknöpf an
Sei‘ Läpple nähe z‘ lasse.
Dann basse=nem sei Kleider net,
S‘ duht alles Falte schlage,
Der Chrischtjan muß die Anzüg halt
Noch von sei’m Vatter trage.
Ach Gott, s‘ isch jo en armer Mensch,
Mer derf net mit=em hadre,
Er hat halt Blut von Brette un
Von Durlach in die Ad’re.
Wie mir verwandt sinn, hab ich heut
Noch net so recht verschtande,
Sei‘ Urgroßmutter, heißt’s, wäe d‘ Bas
Von der Pariser Dande.
Un die däht durch e Mesalliahs
Direkt von Durlach schtamme
Un hiengt schtiefmütterlicherseits
Mit Brette widder z’samme.
In dere ihrem Enkelsohn
Däht sich d‘ Verwandtschaft treffe,
Dann d‘ Schweschter väterlicherseits
Wär unser Urgroßneffe.
Absichtlich duhn mir kei‘ Verwandt’s
In G’sellschaft ignoriere,
Doch so=re Gräfin wissawieh
Möchte=mer sich net blamiere.
Dann wie die fragt, was=er dann wär,
Do fangt er an z‘ verzähle,
Z’erscht hätt=er Unteroffizier
In Durlach werre welle,
Doch däht=er jetzt die Landwirtschaft
Als Ökonom schtudiere
Un dürft alleinich schon der Dung
Uff d‘ Wies‘ un d‘ Äcker führe.
Die Gräfin war bemüht, deß G’schpräch
Vom Dung jetzt abzulenke,
Sie werre, hat=se g’sagt, jetzt ball
Ans Heierate denke?
S‘ Heirate däht=mer uff=em Land
Sei’m Schatz net glei‘ verschpreche,
Vorerscht do hätt=er’s halt emol
Mit s‘ Apothekers Köche.
Die Gräfin, die war sichtbar baff,
Un mir zwei fascht noch baffer.
Guck, Chrischtjan, hab ich schpäter g’sagt,
Du bisch un bleibsch en Kaffer!
For uns isch deß e gute Lehr,
S‘ zweitmol bassiert deß nimmer;
Wann widder B’such von Brette kommt,
Ob Mann, ob Frauezimmer,
Henk ich an’s Haus en Zettel hin
-ich hab‘s der Frau verschproche-:
Vorsicht, die schwarze Blattre sinn
0 Kommentare