Im Morgegraue in Graubünde,
wo d‘ Graugäns heersch, do hinner’m Gadder,
kloine Bächle in graue Pfütze münde,
un en Graureiher fliegt über’s Graugardeg’schnadder;
so ‘n Grauhaardackel streife Nebelwiese,
Grauschleier hängt in de Vorhäng drin,
wo Graubärtige ihr’n Geborzdag begieße
mit Grauburgunder inne drin.
Wo dunkle Gedanke aus Hirn-Grauzone
an eme duschder-feuchde Novemberdag
verhange, still in de Grauzelle wohne,
ihr Leit, do graut ma’s scho ganz arg!
So grau in grau isch d‘ Welt, d‘ Natur,
wenn unsereins soll widder naus;
un dann, wenn i kann zusehe nur,
wie der Katz hängt grad e grau’s Mäusle raus,
denk i: Grauehaft, grausam, greulich – oh Graus!


0 Kommentare